Χρειάζομαι Οξυγόνο για να Ζήσω

Περιμένοντας στη στάση

Πολλοί Θεσσαλονικείς, κι εγώ μαζί τους, χρησιμοποιούν τα αστικά λεωφορία του ΟΑΣΘ ως μέσα μεταφοράς. Πρόσφατα πολλά από αυτά άλλαξαν σε κάτι το οποίο δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα.

Έγιναν από έτσι

έτσι

.

Σκεφτείτε μόνο πόσες μέρες από τη ζωή σας έχετε σπαταλήσει περιμένοντας το αστικό λεωφορείο. Είτε για ψώνια στην αγορά, είτε για καφέ σε οποιοδήποτε μέρος της πόλης, ή ακόμα και για μικρά ταξίδια το λεωφορείο μπορεί πάντα να μας εξυπηρετήσει.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά νοιώθω ωραία μέσα στο αστικό, ακόμα και να αναγκάζεται να κινείται με ανοιχτές τις πόρτες εξαιτίας του κόσμου. Εκτός από τη μεταφορά, το λεωφορείο σου δίνει την ικανότητα να κάνεις πολλά άλλα πράγματα : να ακούσεις μουσική, να διαβάσεις τα μαθήματά σου, να συναντήσεις γνωστούς, να γνωρίσεις κόσμο, να κοιμηθείς, να συζητήσεις, να ζεσταθείς και αρκετά άλλα.

Έχω αναπτύξει ένα περίεργο αίσθημα για το λεωφορείο -μπορείτε να το πείτε ανωμαλία-. Όταν γίνεται ‘πατείς με πατώ σε’ ψάχνω όπως οι περισσότεροι απεγνωσμένα μια κενή θέση. Παρόλ’ αυτά όταν το αστικό είναι άδειο, προτιμώ να στέκομαι όρθιος στηριζόμενος σε κάποιο από τα πολλά στηρίγματα χωρίς να νοιάζομαι αν υπάρχει ελεύθερο κάθισμα.

Τώρα σχετικά με τα καινούργια λεωφορεία. Είναι αντιαισθητικά πρώτα απ’ όλα. Όπως μου είπαν ‘θυμίζουν βιολογικές τουαλέτες’. Έχουν πολύ μικρή χωρητικότητα και δεν προσφέρονται για extreme καταστάσεις. Είναι πολύ στενάχωρα, ειδικά για μεγαλόσωμους (κάτι ξέρω, πιστέψτε). Πάνω απ’ όλα, σε ψυχοπλακώνουν. Σου χαλούν τη διάθεση, βρε αδερφέ. Ξεκινάς για μια σημαντική συνάντηση όλος χαρά και μόλις φτάσεις δεν έχεις κουράγιο να κατεβείς από αυτό. Όποτε βλέπω καινούργιο αστικό να πλησιάζει μουρμουρίζω ‘την ατυχία μου μέσα’.

Αλλά τι να κάνεις. Έστω κι έτσι, το αστικό είναι πάντα αστικό. Θα μου αρέσει μέχρι να πάρω αυτοκίνητο, αν και όταν συμβεί αυτό δε θα μπορώ να κινηθώ μέσα στην πόλη.