Χρειάζομαι Οξυγόνο για να Ζήσω

Το σύρμα μπορεί να μην είναι μεταλλικό

Εξαιτίας ανειλημμένων υποχρεώσεων, τρεξίματος, συσκότισης των τηλεφωνικών γραμμών και πολλών άλλων παραγόντων δεν κατάφερα να είμαι κοντά στο blog.
Ευτυχώς οδεύουμε προς το τέλος των εξετάσεων, θα φύγει ένα βάρος, μια εβδομάδα έμεινε. Στις 13 τελειώνει το φετινό πρήξιμο και πάμε γι’ άλλα! -Όχι πάντα ευχάριστα, του χρόνου θα με κρίνουν σε διάστημα 2 εβδομάδων-

Μερικά νέα:
1) Κουρεύτηκα, χάθηκε τουλάχιστον 1 κιλό μαλλί, ο κουρέας τα σκούπιζε για αρκετή ώρα μέχρι να τον πληρώσω…
2) Πήρα καινούργιο MP3 player, μετά από 1 μήνα+ αναμονής από το χαζό το κατάστημα! Να φανταστείτε ότι η νονά μου μου είχε φέρει δώρο το MP3, το οποίο άλλαξα για να πάρω αυτό, το Πάσχα! Το παλιό και τιμημένο πρώτο player, ο Κίτσος, θα συνεχίσει να υφίσταται, αλλά μόνο ως κομάντο ειδικών αποστολών, η μονόχρονη εμπειρία του άφησε ανεξίτηλα σημάδια στη LED οθονούλα του. Το καινούργιο δεν ξέρω πως θα το ονομάσω, είναι πάντως θηλυκό στα σίγουρα και είναι σα νυφούλα. Την προσέχω σα τα μάτια μου!
3) Οι Celtics νίκησαν τους Lakers στον πρώτο τελικό του NBA, τον έβλεπα την Παρασκευή τα χαράματα τρώγοντας γιαούρτι λεμόνι.
4) Ο καιρός είναι σκατά.
5) Το πολύ αποσμητικό βρωμάει, προτιμήστε roll-on.

Και το σημαντικότερο, 6) Άλλαξα προσανατολισμό του κορμιού μου πάνω στο κρεβάτι! Πλέον ρίχνω τα σάλια μου εκεί που ήταν κάποτε τα πόδια μου. Μου φαίνεται ότι έφτασα σε αυτή την κατάσταση για να μπορώ να βλέπω και ξαπλωμένος παιδικά και το συνήθισα.

Άσχετο άλλο θέμα, το οποίο θα ήθελα να σχολιάσω:

Οι περισσότεροι γνωρίζετε πως ο Barack Obama πήρε το ‘χρίσμα’ των Δημοκρατικών. Αρκετά εύκολα θα έλεγα. Πάντως έχω να κάνω μια παρατήρηση: αν δεν ήταν έγχρωμος (μαύρος ελληνιστί, για να μη με λέτε και ρατσιστή), δε νομίζω να τέλειωνε τόσο εύκολα τον αγώνα του. Είναι προφανές ότι πάει για πρόεδρος. Μάλλον αυτόν θα ψηφίσουν. Αλλά νομίζω πως θα ήταν διαφορετικά αν ήταν λευκός.
Όσους Έλληνες ρωτάω, μου λένε πως θέλουν τον Ομπάμα. Τους ρωτάω τι θα γινόταν αν ήταν λευκός. Λένε πως πάλι αυτός θέλουν να βγει. Κρίμα όμως που οι περισσότεροι δε γνωρίζουν καν το έργο του ή τις ιδέες που πρεσβεύει (ούτε κι εγώ για να λέμε και του στραβού το δίκιο).

Και μιας που άρχισα για Αμερική, πάρτε κι ένα τραγούδι, έτσι για τον καλό μήνα και για να χαμογελάσουν τα αυτάκια σας:

Sugarcult – Los Angeles

Υ.Γ.: Εδώ και μερικό καιρό έχω ξεπεράσει τα 50 posts, πάμε για τα 100! Α, κοντεύω και τρία χιλιάρικα views! Ανεβαίνει το οξυγόνο, αργά και σταθερά…